بنام یگانه حامی پرستوهای بی آشیانه تقدیم به چشمهایی که در راه ماندند و

دلهایی که آنها را راندند ، تقدیم به اشکهایی که غرورشان شکست و عهدهایی

که کسی آنها را نبست . زندگی شیبی است ، عشق سیبی است و وای بر

حال آنکه در عشق پایبند نظم و ترتیبی است ، و اما تو ... قرار نبود ان وقتهای تو

جایشان را با این وقتهای من عوض کنند . قرار نبود عشق هم مثل گیلاس ،

بوسه ، عیدی و تعطیلات تابستان اولش قشنگ باشد . قرار نیبود کسی سختش

باشد بگوید دوستت دارم . قرار نبود کسی به هوای نشکستن دل دیگری بماند .

قرار بود هرکس به هوای نشکستن دل خودش بماند . قرار نبود هرچه قرار نیست

باشد . قرار تنها بر بی قراری بود و بس . گمان نمی کنم گناه من سنگین تر از

نگاه تو باشد ، اما یقین دارم که کودک دلت کمتر از پیش بهانه ی لالایی های

شعر گونه ام را می گیرد ، مهم نیست فقط یک چیز یاد همه بماند . اگر اتفاقی

که نباید بیفتد افتاد ، تنها برایت می نویسم : خودت خواستی تقصیر من نبود . زیر

سایه ی امن ترین سایبان هستی دلواپس دلواپسی های یکدیگر باشیم .